Infekcije urinarnog trakta (UTI) su veoma česte, a javljaju se u svakom uzrastu. Način nastajanja i razvoja urinarne infekcije nije uvek isti, a klinički tok i prognoza mogu biti vrlo različiti. Sa kliničke tačke gledišta to znači da svakog pacijenta moramo tretirati kao poseban entitet uzimajući u obzir sve relevantne faktore. Zajednička karakteristika svih urinarnih infekcija je prisustvo signifikantnog broja bakterija u urinu. Ne postoji stroga granica preko koje bakteriuriju smatramo signifikatnom jer često i mali broj bakterija (izmedju 1000 i 10000/ml urina) u zavisnosti od vrste, prisustva simptoma i leukociturije predstavlja infekciju koju treba lečiti nasuprot velikom broju bakterija (preko 100000/ml urina) koja se javljaju kod neadekvatnog uzimanja uzorka urina i predstavljaju kontaminaciju (20% uzoraka kod žena). U tom pogledu se razlikuju simptomatska i asimptomatska bakteriurija.
Uobičajena je podela UTI prema anatomskom nivou infekcije, stepenu intenziteta infekcije, postojanju faktora rizika i mikrobiološkim nalazima.
Kada se govori o anatomskom nivou infekcije, ona može biti ograničena na pojedine delove urinarnog trakta (uretritis, cistitis, pijelonefritis), ili zahvata sve mokraćne organe, a može biti uzrok opšte infekcije (sepsa).
Prema postojanju faktora rizika infekcije se dele na komplikovane i nekomplikovane. Komplikovane infekcije su udružene sa urinarnom obstrukcijom, masivnim vezikoureteralnim refluksom, kalkulozom i neurogenom disfunkcijom mokraćne bešike. Lečenje komplikovanih infekcija je po pravilu neuspešno dok se ne otkloni ili sanira osnovni poremećaj.
Prema vrsti pruzrokovača urinarne infekcije mogu biti specifične (kao što je tuberkuloza ili gonokokni uretritis) i nespecifične (gram-negativne bakterije, gram-pozitivne koke, anaerobi i dr). Takodje, uvek je važno naglasiti da li je u pitanju prva infekcija, recidivna (rekurentna) ili reinfekcija. Kada je u pitanju recidivna (rekurentna) infekcija prouzrokovač je isti kao kod pojave prve infekcije, a uzrok leži u postojanju ognjišta unutar urinarnog trakta (kalkuloza, fistule urinarnog trakta, atrofični inficirani bubreg i dr.). Reinfekcija podrazumeva ponovnu infekciju bakterijama koje ne pripadaju originalnom soju prve infekcije. Ognjište za pojavu reinfekcije nalazi se van urinarnog trakta (kod žena najčešće na introitusu vagine).
Patogeni mikroorganizmi u urinarni trakt dolaze na četiri načina: ascendentno (najčešće), hematogeno (TBC, abscesi bubrega i perinefritični abscesi), limfogeno i perkontinuitatem (abscesi koji prate zapaljenja creva i ženskog genitalnog trakta, fistule).
Uzimajući u obzir gore navedeno, lečenje urinarnih infekcija zavisi od više faktora: 1) vrste, virulencije i osetljivosti uzročnika infekcije, 2) lokalizacije infekcije (gornji ili donji urinarni trakt), 3) kliničkog oblika infekcije (cistitis, uretritis, pijelonefritis, abscedirajući procesi i dr.) i 4) dispozicionih faktora.
Posebno je potrebno naglasiti da odredjene grupe pacijenata, a to su deca, dijabetičari, trudnice, pacijenti na imunosupresivnoj terapiji i pacijenti sa oštećenom bubrežnom funkcijom, zahtevaju obavezno lečenje čak i kod pojave asimptomatske bakteriurije.
Ordinacija Dr Bojanić 